Do napisania tego tekstu zainspirował mnie niedawny wywiad, który ukazał się w ramach podcastu stacji Eurosport. W jego trakcie legendarny komentator tenisa, czyli Pan Karol Stopa, podzielił się swoją refleksją na temat zaniku różnorodności pod względem tego, jaki styl gry prezentują obecni tenisiści. Naprawdę trudno się z tym nie zgodzić. Co prawda, fani tenisa nadal mogą dostrzec pewne niuanse w grze poszczególnych zawodników i zawodniczek, ale powoli staje się to raczej wyjątek, a nie reguła. Tymczasem tenis ziemny może być sportem o bardzo dużej różnorodności pod kątem stylu gry. Dlatego w tym tekście postaram się przypomnieć, jak może wyglądać strategia gry w tenisie i opiszę kilku najważniejszych przedstawicieli poszczególnych stylów. Zapraszam do przeczytania 🙂
Nie mogę zacząć inaczej niż od przedstawienia stylu, który w dzisiejszym tenisie stał się na tyle powszechny, że może być on głównym czynnikiem odpowiedzialnym za opisany we wstępie problem. Aby jednak naświetlić tę kwestię, posłużę się słowami cytowanego już Pana Karola Stopy. Znany komentator stwierdził, że nawet w czasie zawodów rangi Challenger w Szczecinie zobaczył zawodników, którzy: „nie mają zielonego pojęcia o woleju, nie mają zielonego pojęcia o dropszocie (skrócie), ale za to uderzają w piłkę z taką mocą, że aż pęka rakieta”.
W zasadzie ta refleksja może posłużyć za opis stylu gry, który jest określany jako offesive/attacking baseline. Jego idea jest bardzo prosta. Zawodnik ustawia się za linią końcową kortu i przy pomocy mocnych ofensywnych uderzeń próbuje przejąć inicjatywę w wymianie. Taka strategia ma zapewnić możliwość bezpośredniego zdobywania punktów lub wymuszania błędów u przeciwnika.
Tak naprawdę ciężko jest wskazać najbardziej znaczących przedstawicieli tego stylu, bo w dzisiejszym tenisie bardzo wielu zawodników gra właśnie w ten sposób. Jeżeli jednak szukamy przykładów bliskich perfekcji, na pewno takim przykładem może być Novak Djoković lub Serena Williams.
Tutaj mamy do czynienia z przeciwieństwem opisanego wyżej stylu. Strategia defensywna jest szczególnie często stosowana przez tenisistów z Ameryki Południowej. Często są to zawodnicy o niższym wzroście i tym samym mniejszej sile fizycznej. Te czynniki mają w tym przypadku decydujący wpływ na wybór opisywanej strategii.
Główne założenia tego stylu również są dość proste. Zawodnicy skupiają się tutaj na utrzymaniu wymiany, unikaniu błędów i próbie zmuszenia przeciwnika do popełnienia pomyłki.
Przez lata symbolem takiego stylu gry był Diego Schwartzmann. Niektórzy wspominają także o Rafie Nadalu, ale warto zauważyć, że legendarny Hiszpan dużo częściej włączał do swojej gry elementy stylu ofensywnego.
Amerykański tenisista Reilly Opelka żartobliwie stwierdził, że zawodnicy prezentujący taki styl gry to tzw. serve-boty. Było to o tyle zabawne, iż sam Opelka w dużej mierze opiera swoją grę na potężnym serwisie.
Jednak kiedyś ten styl gry był naprawdę bardzo popularny. W ostatnich latach w światowym tourze mieliśmy przynajmniej dwóch ikonicznych przedstawicieli takiego stylu. Oczywiście byli nimi John Isner oraz Ivo Karlović.
Sam styl gry opiera się na natychmiastowym zdobyciu przewagi za sprawą silnego i dobrze ukierunkowanego serwisu. W idealnym scenariuszu zawodnikowi udaje się zdobyć punkt za sprawą asa serwisowego. Alternatywnie zawodnik dąży do szybkiego zakończenia wymiany za sprawą kończącego uderzenia lub przejęcia inicjatywy i wymuszenia błędu u przeciwnika.
Nieco inaczej wygląda natomiast klastyczny styl gry określany jako Serve and Volley. Tutaj strategia zawodnika opiera się na tym, aby od razu po wykonaniu serwisu podbiec do siatki i spróbować zakończyć wymianę za pomocą woleja. W przypadku klasycznego stylu Serve and Volley zawodnik powinien wykonywać tę sekwencję przy każdym podaniu. Niektórzy mogą więc założyć, że jest to mało widowiskowa i mało efektywna strategia. Jednak temu założeniu zdaje się przeczyć np. Antoine Bellier, czyli szwajcarski tenisista, który zdecydował się na stosowanie tej strategii. Fragmenty jego spotkania można zobaczyć na poniższym materiale.
Jest to zdecydowanie najtrudniejszy styl do opanowania, ponieważ wymaga dużych umiejętności pod każdym względem. Zawodnik określany jako all-round player musi dobrze radzić sobie w ofensywie i defensywie, a przy tym dysponować dobrym serwisem oraz wolejem.
Wydaje mi się, że nie można wskazać lepszego przykładu pod względem tego stylu gry niż Roger Federer.
Oczywiście dzisiaj eksperci od tenisa mogą wyróżniać także inne style gry. Przykładem może być tzw. slicer, czyli zawodnik unikający mocnych uderzeń i stawiający na techniczne zagrania slajsem. Jednak myślę, że opisany przeze mnie podział na 4 style gry da pewien obraz tego, jak zróżnicowana może być gra w tenisa.
Na zakończenie zostawiłem perełkę, czyli zawodnika, którego po prostu nie da się ująć w żadne ramy. Często mówi się o tym, że każda dyscyplina sportowa potrzebuje tzw. kolorowych ptaków, czyli unikalnych zawodników o bardzo nieszablonowym stylu.
Co jasne, historia tenisa zna różne przypadki takich osób. Jednak moim zdaniem Dustin Brown to tenisista, który pod tym względem może występować jedynie w swojej własnej lidze.
Jeżeli ktoś nigdy nie widział jego gry, bardzo serdecznie polecam poniższe wideo 🙂
Moim ulubionym żartem dotyczącym Dustina Browna jest ten, który często pojawia się w komentarzach pod filmami z jego grą:
(Rywal) Chciałbym wiedzieć, co on za chwilę zrobi!
(Dustin) Chciałbym wiedzieć, co za chwilę zrobię…
This site is protected by wp-copyrightpro.com